Πέρασαν 10 χρόνια από εκείνο το απόγευμα του Οκτώβρη που χτύπησα εντελώς απρόβλεπτα το πρώτο μου γοφάρι στο ψαροντούφεκο. Το ψάρεμα εκείνο (το οποίο περιγράφω στο άρθρο μου “έκπληξη στα θολά”), έμελλε να μου ανοίξει νέους ορίζοντες στον τρόπο που θα εφάρμοζα πια την τεχνική του καρτεριού στα ρηχά νερά, αλλά κυρίως μου προκάλεσε μια σφοδρή εσωτερική ανάγκη να μελετήσω και να συνδυάσω όλους εκείνους τους παράγοντες που μπορούν να αυξήσουν τις πιθανότητες επιτυχίας στο ψάρεμα των γοφαριών, έναντι της τυχαίας συνάντησης.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2018

Τα χρόνια πέρασαν, εμπειρίες προστέθηκαν, οι παράγοντες αναλύθηκαν και οι επιτυχίες αυξήθηκαν. Ένα μεσημέρι στα τέλη του μήνα αποφάσισα να ταξιδέψω σε έναν από τους αγαπημένους μου ψαρότοπους στην Εύβοια για ψαροντούφεκο, με αποκλειστικό στόχο τα γοφάρια. Στην Εύβοια εξάλλου ξεκίνησε το υποβρύχιο ταξίδι μου κι εκεί θα βρίσκω πάντα τις ρίζες μου ως υποβρύχιος κυνηγός. Φτάνοντας στον τόπο οι εξωτερικές συνθήκες ήταν ιδανικές. Η έντονη ηλιοφάνεια και ο ελαφρύς κυματισμός που επικρατούσε θα ήταν σύμμαχοί μου, ενώ μέσα στο νερό η έντονη θολούρα που αναμενόταν θα συμπλήρωνε το σκηνικό. Ετοιμάστηκα γρήγορα και βούτηξα φορτωμένος με πολλά κιλά στη μέση και την πλάτη αφού τα καρτέρια μου θα γίνονταν σε ρηχά νερά, το πολύ μέχρι 4 μέτρα. Αυτό το είδος ψαρέματος έχει την ιδιαιτερότητα ότι κουράζει τον κυνηγό πολύ σύντομα λόγω του υπερβολικού βάρους που πρέπει να φέρει για να μπορεί να έχει ουδέτερη πλευστότητα στο καρτέρι, σε βάθος που μπορεί να είναι ακόμη και στο 1 μέτρο! Γνώριζα λοιπόν ότι δε θα είχα πολλές ώρες. Δε χρειαζόμουν παραπάνω. Εξάλλου οι 2 τελευταίες ώρες της ημέρας είναι οι πιο κατάλληλες για ψάρεμα, αφού τότε τα γοφάρια κυνηγάνε πιο έντονα εκμεταλλευόμενα τον χαμηλό φωτισμό και τη θολούρα.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ…

Το υποβρύχιο τοπίο από την αρχή μου μετέφερε θετικά μηνύματα. Οι διάσπαρτες πέτρες πάνω στην άμμο κατακλύζονταν από κοπάδια μικρόψαρων τα οποία φρόντιζαν να βρίσκονται χαμηλά στο βυθό, ενώ υπήρχε νευρικότητα στις κινήσεις τους. Οι υπαίτιοι αυτής της συμπεριφοράς του μικρόκοσμου είναι γνώριμοί μου σε αυτή την περιοχή. Θα χρειαστεί όμως υπομονή και συγκέντρωση για να καταλάβω σε ποιους διαδρόμους και σε ποιο βάθος θα επιλέξουν να κινηθούν σήμερα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου δίπλα σε πέτρες που γνωρίζω από παλιά ότι τις επιλέγουν τα γοφάρια ως σημεία αναφοράς στις διαδρομές τους. Σε κάθε καρτέρι τα μικρόψαρα ερχόντουσαν να περάσουν μπροστά από τη μάσκα μου, ίσως αισθανόμενα και κάποια σχετική ασφάλεια κοντά στον μεγάλο ακίνητο όγκο μου.

Τα μικρόψαρα χαμηλά στο βυθό

Βλέποντας το θέαμα των εκατοντάδων μικρών και ευάλωτων κρίκων της θαλάσσιας ζωής να περνάνε τόσο συντεταγμένα δε μπορείς παρά να θαυμάσεις αυτή την υπέροχη αμυντική στρατηγική της ομάδας που λειτουργεί σε απόλυτη αρμονία προκειμένου να προκαλεί τη σύγχυση των θηρευτών της και έτσι να προστατεύεται η πλειοψηφία του κοπαδιού στις επιθέσεις που δέχεται. Ωστόσο, το βλέμμα δεν πρέπει να χαλαρώνει από την εικόνα, αλλά να βρίσκεται καρφωμένο πίσω από το κοπάδι στο όριο της θολούρας γιατί οι κυνηγοί μπορεί να ξεπηδήσουν αιφνιδιαστικά μέσα από αυτή και τα αντανακλαστικά πρέπει να είναι σε ετοιμότητα. Μια πιθανή βολή πρέπει να είναι γρήγορη και αποτελεσματική γιατί πιθανώς να είναι και η μοναδική σε ολόκληρο το ψάρεμα! Η νευρική κίνηση των μικρόψαρων κατά το πέρασμά τους μου υπενθυμίζει ξεκάθαρα ότι οφείλω να παραμένω συγκεντρωμένος..

Συνέχισα τα καρτέρια σε κάθε μια από τις πέτρες που γνωρίζω και το σκηνικό με τα μικρόψαρα επαναλαμβανόταν. Σε κάποια καρτέρια εμφανίστηκαν κοπάδια από χοντρούς κέφαλους οι οποίοι έδειχναν κι αυτοί ανήσυχοι.. Ο φόβος είναι διάχυτος παντού και αυτό μου αυξάνει την εγρήγορση. Είναι σημαντικό να μην τους τρομάξω περισσότερο με κάποια κίνησή μου διότι πολλές φορές από πίσω τους έρχονται τα γοφάρια που αναζητώ. Μάταια όμως…

Οι κέφαλοι

ΣΤΟ ΛΙΟΓΕΡΜΑ…

Τα καρτέρια διαδέχονταν το ένα το άλλο και τα ψάρια δεν εμφανίζονταν στα σημεία που τα περίμενα, παρότι ένιωθα ότι βρίσκονται στην περιοχή. Υπέθεσα ότι κινούνταν σε κάποιο διάδρομο που ήταν εκτός του βάθους που ψάρευα. “Πού όμως;” αναρωτιόμουν. Βυθισμένος στις σκέψεις μου, πέρα από το γρίφο που είχα να λύσω, έπρεπε και να βιαστώ, αφού ο ήλιος έγερνε πια προς τη δύση του και ο χαμηλός φωτισμός σε συνδυασμό με τη θολούρα δυσκόλευε σημαντικά την όρασή μου στα καρτέρια.

Αποφάσισα να τραβηχτώ κοντά στην ακτογραμμή και να κάνω τις τελευταίες βουτιές πολύ ρηχά εκεί όπου το λιγοστό φως επαρκούσε. Σε αυτό το ελάχιστο βάθος το καρτέρι γίνεται πραγματικά πολύ δύσκολο! Παίρνω ανάσα, βυθίζομαι και ξαπλώνω αμέσως στην αμμούδα, σε ένα τελείως ακάλυπτο καρτέρι. Το κλασικό 90άρι όπλο μου παίρνει θέση και στοχεύει λοξά την ακτογραμμή. Έτσι θα ελέγξω οτιδήποτε περάσει ανάμεσά μας. Τα δευτερόλεπτα κυλούν χωρίς το παραμικρό ίχνος κίνησης. Να όμως που ξαφνικά 4 γκρί σιλουέτες παίρνουν τη μορφή των δαιμόνιων γοφαριών και ορμούν με ταχύτητα προς το μέρος μου!

Η εμφάνιση των κυνηγόψαρων

Ψύχραιμα αφήνω το κοπάδι να περάσει μπροστά μου και ρίχνω στο τελευταίο που δείχνει να είναι το μεγαλύτερο. Μετά τη βολή το μουλινέ πήρε φωτιά.. Ψάρι και βέργα εξαφανίζονται στη θολούρα, όμως το σχοινί θα με φέρει αναπόφευκτα κοντά του. Σύντομα κρατάω στα χέρια μου τον αγριότερο των κυνηγών της ακτογραμμής, ένα δυνατό γοφάρι που σκορπάει τα ζωηρά του χρώματα στον αδύναμο ήλιο και ανοιγοκλείνει απειλητικά το τρομερό του στόμα! Απολαμβάνω για λίγο ακόμα τη στιγμή που με αντάμειψε για την εγκράτεια και την υπομονή μου και στη συνέχεια δίνω με το μαχαίρι μου ένα έντιμο τέλος, όπως αρμόζει σε αυτόν τον άξιο μαχητή!

Λίγο μετά τη βολή το πρώτο ήρθε στα χέρια μου

Το χρυσάφι της θολούρας

Τα ψάρια αποκάλυψαν δυναμικά την παρουσία τους και τώρα πρέπει να εντείνω την προσπάθεια αφού πλέον το φως έχει μειωθεί πολύ και ο χρόνος που μου απομένει για να πάρω ίσως ένα ακόμη ψάρι είναι ελάχιστος. Συνεχίζω τα καρτέρια στο βάθος που βρίσκομαι και πράγματι λίγο αργότερα όπως ακινητώ πάνω στην άμμο, ένα μεμονωμένο ψάρι (αρκετά μικρότερο από το πρώτο) αποφασίζει να με προσπεράσει, ερχόμενο αυτή τη φορά πίσω από την πλάτη μου, μέσα σε έναν ομοιόμορφο πια γκρίζο βυθό. Μια καλοζυγισμένη βολή θα συγκρατήσει και θα φέρει κοντά μου και αυτό το ψάρι μετά από σύντομη μάχη..

Σε αντίξοες συνθήκες ορατότητας

Το δεύτερο

Στο σβήσιμο της μέρας

Νιώθοντας πλήρης και ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα αποφάσισα να σταματήσω σε εκείνο το σημείο. Βγήκα στην παραλία για να καθαρίσω τα θηράματα και να απολαύσω λίγη ώρα πριν τον ερχομό της νύχτας, τους ήχους και τα αρώματα που κατέβαζε το βουνό. Αυτή ίσως είναι και η πιο όμορφη στιγμή μετά από ένα απαιτητικό και απόλυτα επιτυχημένο ψάρεμα.

Το ίδιο βράδυ με βρήκε μαζί με τον πατέρα μου να του αναλύω τα γεγονότα πίσω από την επιτυχημένη εξόρμηση, ενώ έδειχνε την ικανοποίησή του για την ποιοτική ψαριά. Είναι μια διαδικασία που πάντοτε κάνω αφού είναι και ο ίδιος λάτρης της θάλασσας, αλλά είναι και ο άνθρωπος που με μύησε σε αυτήν, όταν παιδί ακόμα, πηγαίναμε για ψάρεμα με καλάμι στους πλούσιους ψαρότοπους της ιδιαίτερης πατρίδας μας, την Καβάλα.

ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ

Τα γοφάρια θα συνεχίσουν τις αέναες πορείες τους σύμφωνα με τους εν πολλοίς άγνωστους σε εμάς νόμους της θάλασσας. Ήδη τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, διανύουμε το τέλος της άνοιξης και σε λίγο καιρό αναμένεται η εμφάνισή τους στους γνωστούς μας ψαρότοπους. Σκέφτομαι να είμαι εκεί.. Η επιτυχία μπορεί να έρθει, όμως το βράδυ δε θα συναντήσω πια τον αγαπημένο μου για να έχουμε τη θαλασσινή μας κουβέντα… θα συνεχίσουμε όμως να ανταμώνουμε κάθε φορά που στην πρώτη ανάσα μετά το τέλος της βουτιάς, το βλέμμα σαν άλλοτε θα αναζητά στον μπλε ορίζοντα της θάλασσας το σκάφος που πλησιάζει αργά με τον καπετάνιο του για να του παραδώσω το θήραμα που μόλις καμακώθηκε..

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στον αγαπημένο μου πατέρα που μου δίδαξε την αρετή της υπομονής και την αξία του μάχεσθαι.