Πέρασαν 10 χρόνια από εκείνο το απόγευμα του Οκτώβρη που χτύπησα εντελώς απρόβλεπτα το πρώτο μου γοφάρι στο ψαροντούφεκο. Το ψάρεμα εκείνο (το οποίο περιγράφω στο άρθρο μου “έκπληξη στα θολά”), έμελλε να μου ανοίξει νέους ορίζοντες στον τρόπο που θα εφάρμοζα πια την τεχνική του καρτεριού στα ρηχά νερά, αλλά κυρίως μου προκάλεσε μια σφοδρή εσωτερική ανάγκη να μελετήσω και να συνδυάσω όλους εκείνους τους παράγοντες που μπορούν να αυξήσουν τις πιθανότητες επιτυχίας στο ψάρεμα των γοφαριών, έναντι της τυχαίας συνάντησης.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2018

Τα χρόνια πέρασαν, εμπειρίες προστέθηκαν, οι παράγοντες αναλύθηκαν και οι επιτυχίες αυξήθηκαν. Ένα μεσημέρι στα τέλη του μήνα αποφάσισα να ταξιδέψω σε έναν από τους αγαπημένους μου ψαρότοπους στην Εύβοια για ψαροντούφεκο, με αποκλειστικό στόχο τα γοφάρια. Στην Εύβοια εξάλλου ξεκίνησε το υποβρύχιο ταξίδι μου κι εκεί θα βρίσκω πάντα τις ρίζες μου ως υποβρύχιος κυνηγός. Φτάνοντας στον τόπο οι εξωτερικές συνθήκες ήταν ιδανικές. Η έντονη ηλιοφάνεια και ο ελαφρύς κυματισμός που επικρατούσε θα ήταν σύμμαχοί μου, ενώ μέσα στο νερό η έντονη θολούρα που αναμενόταν θα συμπλήρωνε το σκηνικό. Ετοιμάστηκα γρήγορα και βούτηξα φορτωμένος με πολλά κιλά στη μέση και την πλάτη αφού τα καρτέρια μου θα γίνονταν σε ρηχά νερά, το πολύ μέχρι 4 μέτρα. Αυτό το είδος ψαρέματος έχει την ιδιαιτερότητα ότι κουράζει τον κυνηγό πολύ σύντομα λόγω του υπερβολικού βάρους που πρέπει να φέρει για να μπορεί να έχει ουδέτερη πλευστότητα στο καρτέρι, σε βάθος που μπορεί να είναι ακόμη και στο 1 μέτρο! Γνώριζα λοιπόν ότι δε θα είχα πολλές ώρες. Δε χρειαζόμουν παραπάνω. Εξάλλου οι 2 τελευταίες ώρες της ημέρας είναι οι πιο κατάλληλες για ψάρεμα, αφού τότε τα γοφάρια κυνηγάνε πιο έντονα εκμεταλλευόμενα τον χαμηλό φωτισμό και τη θολούρα.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ…

Το υποβρύχιο τοπίο από την αρχή μου μετέφερε θετικά μηνύματα. Οι διάσπαρτες πέτρες πάνω στην άμμο κατακλύζονταν από κοπάδια μικρόψαρων τα οποία φρόντιζαν να βρίσκονται χαμηλά στο βυθό, ενώ υπήρχε νευρικότητα στις κινήσεις τους. Οι υπαίτιοι αυτής της συμπεριφοράς του μικρόκοσμου είναι γνώριμοί μου σε αυτή την περιοχή. Θα χρειαστεί όμως υπομονή και συγκέντρωση για να καταλάβω σε ποιους διαδρόμους και σε ποιο βάθος θα επιλέξουν να κινηθούν σήμερα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου δίπλα σε πέτρες που γνωρίζω από παλιά ότι τις επιλέγουν τα γοφάρια ως σημεία αναφοράς στις διαδρομές τους. Σε κάθε καρτέρι τα μικρόψαρα ερχόντουσαν να περάσουν μπροστά από τη μάσκα μου, ίσως αισθανόμενα και κάποια σχετική ασφάλεια κοντά στον μεγάλο ακίνητο όγκο μου.

Τα μικρόψαρα χαμηλά στο βυθό

Βλέποντας το θέαμα των εκατοντάδων μικρών και ευάλωτων κρίκων της θαλάσσιας ζωής να περνάνε τόσο συντεταγμένα δε μπορείς παρά να θαυμάσεις αυτή την υπέροχη αμυντική στρατηγική της ομάδας που λειτουργεί σε απόλυτη αρμονία προκειμένου να προκαλεί τη σύγχυση των θηρευτών της και έτσι να προστατεύεται η πλειοψηφία του κοπαδιού στις επιθέσεις που δέχεται. Ωστόσο, το βλέμμα δεν πρέπει να χαλαρώνει από την εικόνα, αλλά να βρίσκεται καρφωμένο πίσω από το κοπάδι στο όριο της θολούρας γιατί οι κυνηγοί μπορεί να ξεπηδήσουν αιφνιδιαστικά μέσα από αυτή και τα αντανακλαστικά πρέπει να είναι σε ετοιμότητα. Μια πιθανή βολή πρέπει να είναι γρήγορη και αποτελεσματική γιατί πιθανώς να είναι και η μοναδική σε ολόκληρο το ψάρεμα! Η νευρική κίνηση των μικρόψαρων κατά το πέρασμά τους μου υπενθυμίζει ξεκάθαρα ότι οφείλω να παραμένω συγκεντρωμένος..

Συνέχισα τα καρτέρια σε κάθε μια από τις πέτρες που γνωρίζω και το σκηνικό με τα μικρόψαρα επαναλαμβανόταν. Σε κάποια καρτέρια εμφανίστηκαν κοπάδια από χοντρούς κέφαλους οι οποίοι έδειχναν κι αυτοί ανήσυχοι.. Ο φόβος είναι διάχυτος παντού και αυτό μου αυξάνει την εγρήγορση. Είναι σημαντικό να μην τους τρομάξω περισσότερο με κάποια κίνησή μου διότι πολλές φορές από πίσω τους έρχονται τα γοφάρια που αναζητώ. Μάταια όμως…

Οι κέφαλοι

ΣΤΟ ΛΙΟΓΕΡΜΑ…

Τα καρτέρια διαδέχονταν το ένα το άλλο και τα ψάρια δεν εμφανίζονταν στα σημεία που τα περίμενα, παρότι ένιωθα ότι βρίσκονται στην περιοχή. Υπέθεσα ότι κινούνταν σε κάποιο διάδρομο που ήταν εκτός του βάθους που ψάρευα. “Πού όμως;” αναρωτιόμουν. Βυθισμένος στις σκέψεις μου, πέρα από το γρίφο που είχα να λύσω, έπρεπε και να βιαστώ, αφού ο ήλιος έγερνε πια προς τη δύση του και ο χαμηλός φωτισμός σε συνδυασμό με τη θολούρα δυσκόλευε σημαντικά την όρασή μου στα καρτέρια.

Αποφάσισα να τραβηχτώ κοντά στην ακτογραμμή και να κάνω τις τελευταίες βουτιές πολύ ρηχά εκεί όπου το λιγοστό φως επαρκούσε. Σε αυτό το ελάχιστο βάθος το καρτέρι γίνεται πραγματικά πολύ δύσκολο! Παίρνω ανάσα, βυθίζομαι και ξαπλώνω αμέσως στην αμμούδα, σε ένα τελείως ακάλυπτο καρτέρι. Το κλασικό 90άρι όπλο μου παίρνει θέση και στοχεύει λοξά την ακτογραμμή. Έτσι θα ελέγξω οτιδήποτε περάσει ανάμεσά μας. Τα δευτερόλεπτα κυλούν χωρίς το παραμικρό ίχνος κίνησης. Να όμως που ξαφνικά 4 γκρί σιλουέτες παίρνουν τη μορφή των δαιμόνιων γοφαριών και ορμούν με ταχύτητα προς το μέρος μου!

Η εμφάνιση των κυνηγόψαρων

Ψύχραιμα αφήνω το κοπάδι να περάσει μπροστά μου και ρίχνω στο τελευταίο που δείχνει να είναι το μεγαλύτερο. Μετά τη βολή το μουλινέ πήρε φωτιά.. Ψάρι και βέργα εξαφανίζονται στη θολούρα, όμως το σχοινί θα με φέρει αναπόφευκτα κοντά του. Σύντομα κρατάω στα χέρια μου τον αγριότερο των κυνηγών της ακτογραμμής, ένα δυνατό γοφάρι που σκορπάει τα ζωηρά του χρώματα στον αδύναμο ήλιο και ανοιγοκλείνει απειλητικά το τρομερό του στόμα! Απολαμβάνω για λίγο ακόμα τη στιγμή που με αντάμειψε για την εγκράτεια και την υπομονή μου και στη συνέχεια δίνω με το μαχαίρι μου ένα έντιμο τέλος, όπως αρμόζει σε αυτόν τον άξιο μαχητή!

Λίγο μετά τη βολή το πρώτο ήρθε στα χέρια μου

Το χρυσάφι της θολούρας

Τα ψάρια αποκάλυψαν δυναμικά την παρουσία τους και τώρα πρέπει να εντείνω την προσπάθεια αφού πλέον το φως έχει μειωθεί πολύ και ο χρόνος που μου απομένει για να πάρω ίσως ένα ακόμη ψάρι είναι ελάχιστος. Συνεχίζω τα καρτέρια στο βάθος που βρίσκομαι και πράγματι λίγο αργότερα όπως ακινητώ πάνω στην άμμο, ένα μεμονωμένο ψάρι (αρκετά μικρότερο από το πρώτο) αποφασίζει να με προσπεράσει, ερχόμενο αυτή τη φορά πίσω από την πλάτη μου, μέσα σε έναν ομοιόμορφο πια γκρίζο βυθό. Μια καλοζυγισμένη βολή θα συγκρατήσει και θα φέρει κοντά μου και αυτό το ψάρι μετά από σύντομη μάχη..

Σε αντίξοες συνθήκες ορατότητας

Το δεύτερο

Στο σβήσιμο της μέρας

Νιώθοντας πλήρης και ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα αποφάσισα να σταματήσω σε εκείνο το σημείο. Βγήκα στην παραλία για να καθαρίσω τα θηράματα και να απολαύσω λίγη ώρα πριν τον ερχομό της νύχτας, τους ήχους και τα αρώματα που κατέβαζε το βουνό. Αυτή ίσως είναι και η πιο όμορφη στιγμή μετά από ένα απαιτητικό και απόλυτα επιτυχημένο ψάρεμα.

Το ίδιο βράδυ με βρήκε μαζί με τον πατέρα μου να του αναλύω τα γεγονότα πίσω από την επιτυχημένη εξόρμηση, ενώ έδειχνε την ικανοποίησή του για την ποιοτική ψαριά. Είναι μια διαδικασία που πάντοτε κάνω αφού είναι και ο ίδιος λάτρης της θάλασσας, αλλά είναι και ο άνθρωπος που με μύησε σε αυτήν, όταν παιδί ακόμα, πηγαίναμε για ψάρεμα με καλάμι στους πλούσιους ψαρότοπους της ιδιαίτερης πατρίδας μας, την Καβάλα.

ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ

Τα γοφάρια θα συνεχίσουν τις αέναες πορείες τους σύμφωνα με τους εν πολλοίς άγνωστους σε εμάς νόμους της θάλασσας. Ήδη τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, διανύουμε το τέλος της άνοιξης και σε λίγο καιρό αναμένεται η εμφάνισή τους στους γνωστούς μας ψαρότοπους. Σκέφτομαι να είμαι εκεί.. Η επιτυχία μπορεί να έρθει, όμως το βράδυ δε θα συναντήσω πια τον αγαπημένο μου για να έχουμε τη θαλασσινή μας κουβέντα… θα συνεχίσουμε όμως να ανταμώνουμε κάθε φορά που στην πρώτη ανάσα μετά το τέλος της βουτιάς, το βλέμμα σαν άλλοτε θα αναζητά στον μπλε ορίζοντα της θάλασσας το σκάφος που πλησιάζει αργά με τον καπετάνιο του για να του παραδώσω το θήραμα που μόλις καμακώθηκε..

Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στον αγαπημένο μου πατέρα που μου δίδαξε την αρετή της υπομονής και την αξία του μάχεσθαι.

Η ιστορία αυτού του ψαρέματος πήρε τέλος την τελευταία μέρα του Οκτώβρη που μας πέρασε. Ωστόσο, η αρχή της έγινε ένα απόγευμα στο τέλος του Αυγούστου του 2010. Έκτοτε περίμενε τον επίλογό της…

Είχα εντοπίσει το κομμάτι με τον αδερφό μου πριν 3 χρόνια σε μία μικρή απόδραση για ψαροτούφεκο που είχαμε κάνει στην Εύβοια. Ο τόπος υποσχόμενος, με νερά που βάθαιναν γρήγορα κοντά στην ακτογραμμή. Τότε είχαμε κολυμπήσει αρκετή απόσταση κάνοντας τυφλά πλαναρίσματα και καρτέρια σε όποιο σημείο μας έκανε περισσότερο ενδιαφέρον, χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα. Στην επιστροφή μας όμως αναγνώρισα ένα σημείο πιο ιδιαίτερο. Επρόκειτο για ένα σκαλοπάτι με χαρακτηριστική διαμόρφωση. Είπα στον αδερφό μου να περιμένει για μια τελευταία βουτιά..Καταδύθηκα και σύρθηκα μέχρι την άκρη του σκαλοπατιού κάνοντας ένα καρτέρι. Αφού δε με πλησίασε τίποτα από το ανοιχτά νερά, ξεπρόβαλα κι άλλο για να δω αν είχε τίποτα πιο κάτω. Το σκαλοπάτι γκρεμιζόταν γρήγορα σε μεγάλο βάθος και κάπου εκεί πιο μέσα είδα 2-3 μονόπετρα να βρίσκονται ακουμπισμένα στο όριο της αποχής με τη λευκή άμμο. Άφησα το σώμα μου να γλιστρήσει προς τις 2 πέτρες με βοηθό την αρνητική πλευστότητα και το όπλο προτεταμένο, έτοιμο για το οτιδήποτε..Λίγο πριν ακουμπήσω μια μεγάλη φιγούρα, αόρατη μέχρι στιγμής, γύρισε αποφασιστικά και χάθηκε στην αποχή κι εγώ ξαφνιασμένος πήρα το δρόμο για την επιφάνεια. Τελικά υπήρχε ψάρι εκεί γύρω και μάλιστα μεγάλο..σκεφτόμουν καθώς ανέβαινα. Επάνω πια εξήγησα ενθουσιασμένος στον αδερφό τι είχε συμβεί. Αυτός μη δίνοντας πολύ σημασία στα λεγόμενά μου (πιθανώς λόγω κούρασης και απογοήτευσης που έτσι κι αλλιώς μας είχαν καταβάλλει),πάντα όμως με σύνεση, με προέτρεψε να συνεχίσουμε γιατί η ώρα είχε περάσει και είχαμε δρόμο ακόμα για να βρούμε το σημείο απ’ όπου είχαμε μπει στο νερό. Έτσι κι έγινε…

…31/10/’13 πρωί και βρίσκομαι πάλι στην Εύβοια για ένα ψαρευτικό 2ήμερο. Καλός καιρός, η πόλη μακριά και η διάθεση στα ύψη. Αναμοχλεύοντας εικόνες από το παρελθόν στο όμορφο νησί και ενώ οδηγώ ψάχνοντας προορισμό για βουτιά, μου έρχεται στο μυαλό εκείνο το μέρος που είχα βουτήξει τότε με τον αδερφό μου…Δεν ήθελα και πολύ! Σε λιγότερο από μία ώρα είμαι στην παραλία και ετοιμάζομαι. Αφού τελειώνω γρήγορα με τα διαδικαστικά ξεκινάω. Ο βυθός το ίδιο υποσχόμενος με τότε, σα να μη πέρασε μια μέρα! Μετά από μερικές δεκάδες μέτρα κολυμπητό κοντά στα κοφτά βράχια της ακτογραμμής, ένας καλός ροφός περνάει με ταχύτητα κάτω από τα πόδια μου για να χωθεί σε ένα σχετικά ευρύ κούφωμα του συμπαγούς κάθετου τοίχου. Όσο κι αν τον έψαξα δεν είδα σημάδι του μέσα στο θαλάμι. Προφανώς το ψάρι ήταν έμπειρο και το παιχνίδι το γνώριζε καλά… Δεν πειράζει. Στην επιστροφή μου αργά το απόγευμα ήλπιζα να τον ξαναβρώ απ’ έξω και με ένα συρτό καρτέρι και μια καθαρή βολή να τον πιάσω χωρίς μπερδέματα, όπως προστάζει το μοντέρνο ψαροτούφεκο. Έβαλα τα σημάδια μου και προχώρησα παρακάτω. Το μυαλό μου εξάλλου είχε κολλήσει στο σκαλοπάτι που είχα βρει τότε. Μετά από λίγη ώρα βρισκόμουν επιτέλους από επάνω του.

ΣΤΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ…

Προετοιμάζομαι για τη βουτιά χαλαρώνοντας καλά στην επιφάνεια και ξεκινάω για κάτω. Προσγειώνομαι λίγα μέτρα πριν το κόψιμο και σέρνομαι μέχρι το χείλος με το όπλο κολλημένο στα πλευρά. Γεμάτος αγωνία ξεπροβάλλω λίγο τη μάσκα για ανίχνευση του περίγυρου και περιμένω. Τα δευτερόλεπτα κυλάνε αλλά τίποτα. Πιο βαθιά κοντά στην αποχή τα γνωστά μονόπετρα κοντά στην άμμο φαντάζουν επιβλητικά φρούρια μέσα στη θολούρα κι ενώ περιμένω κάποιο ψάρι να με πλησιάσει από κάπου, τελικά αυτό δε γίνεται ποτέ. Ανεβαίνω απογοητευμένος. Στην επιφάνεια σκέφτομαι πως τα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που είχα έρθει εδώ το μέρος πρέπει να δουλεύτηκε από πάσης φύσεως ψαράδες και πως ό,τι κι αν είχα δει τότε, τώρα είναι παρελθόν και μόνο νεκρός βυθός υπάρχει τώρα πια εδώ…Κλασικές σκέψεις που όλοι κάνουμε κάποιες φορές. Συνέχισα τη διαδρομή μου μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω χωρίς κανένα ενδιαφέρον παρά μόνο ένα σημείο που βρήκα με έντονη παρουσία μικρόψαρων. Εκεί μερικά τονάκια δοκίμασαν τα καρτέρια μου χωρίς όμως να μπορέσω να πιάσω κάποιο, αφού κάθε φορά που έκαναν επιδρομή από το μπλέ φρόντιζαν να κρατάνε απόσταση ασφαλείας από εμένα.

ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ…

Η ώρα πέρασε και έπρεπε να αρχίσω να γυρίζω γιατί θα με προλάβαινε το σκοτάδι και είχα να διανύσω μεγάλη απόσταση. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να καλύψω την διαδρομή χωρίς στάσεις παρά μόνο στο σημείο που είχα δει τον πρωινό ροφό, μήπως και κατάφερνα το πολυπόθητο χτύπημα. Κατά την επιστροφή πέρασα ξανά από το σημείο που βρισκόταν το γνωστό μου σκαλοπάτι. Έκανα να το προσπεράσω όμως η εικόνα που έβλεπα τώρα ήταν διαφορετική και κοντοστάθηκα. Ο ήλιος που έγερνε προς τη δύση του είχε απλώσει μεγάλες σκιές στην περιοχή και στα μεσόνερα εμπρός μου μπορούσα να διακρίνω τις ασημένιες λάμψεις από πολυπληθή κοπάδια μικρόψαρων που αιωρούνταν στο γκρίζο πια νερό. Δεν ξέρω γιατί αλλά ίσως από ένστικτο ένιωσα ότι έπρεπε να ξανακατέβω εκεί κάτω να ελέγξω για τελευταία φορά το σκαλοπάτι που ώρες πριν ήταν έρημο.

Πήρα μια τελευταία ανάσα και ξεκίνησα για τη ρίζα του σκαλοπατιού. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έφτασα επάνω του και άρχισα να σέρνομαι νωχελικά προς την άκρη του με προτεταμένο πάντα το διλάστιχο Teak Sea X 105, αγαπημένο και αναπόσπαστο όπλο στα καρτέρια μου. Λίγο πρίν το χείλος του και εντελώς ξαφνικά μια μεγάλη γκρί φιγούρα ανασηκώθηκε πίσω από αυτό, μέσα από τον γκρεμό και κινήθηκε αργά! Δεν αιφνιδιάστηκα. Πάγωσα κάθε μου κίνηση και χαμήλωσα το βλέμμα. Το μεγάλο ψάρι εκείνη ακριβώς τη στιγμή εντόπισε τον ακίνητο όγκο μου και έστριψε κατά μέτωπο. Έχοντας τη σιγουριά της κυριαρχίας του στο χώρο κινήθηκε αποφασιστικά προς εμένα. Μια γκρίζα σιλουέτα με δυο ψυχρά, σχεδόν νεκρά μάτια που κινείται με μια χαρακτηριστική σβηστή κίνηση σα να την σπρώχνει μια αόρατη δύναμη…προς το χαμό της! Ένα πραγματικό φάντασμα! Σκηνές που μόνο όσοι βιώνουν το ψαροτούφεκο μπορούν να τις καταλάβουν! Λίγο ακόμα… Η εκρηκτική βολή του ξύλινου όπλου μου διαλύει οριστικά την ησυχία και το μεγάλο θήραμα, περασμένο πια στο σκοινί του μουλινέ, σοκαρισμένο αλλά ολοζώντανο φεύγει με ταχύτητα να χωθεί στις χαρακτηριστικές πέτρες κοντά στην αποχή. Προσπαθώ να ελέγξω το φευγιό του κοντράροντας όσο μπορώ το σκοινί που ξετυλίγεται σφυρίζοντας, ωστόσο καταφέρνει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να ψευτοβραχώσει. Ανεβαίνω για αέρα κρατώντας τεντωμένο το σκοινί. Λίγο αργότερα με μια ακόμη καλοζυγισμένη βουτιά και με οδηγό το λευκό σκοινί που χάνεται στο βάθος, φτάνω στον προθάλαμο της πέτρας, βγάζω το ψάρι έξω με μια κίνηση και ανεβαίνουμε αγκαλιά…

Είμαι πια στην επιφάνεια και αναπνέω βαθιά τον δροσερό αέρα. Ο ήλιος έχει πέσει πίσω από το βουνό. Δίνω ένα οριστικό τέλος στην αγωνία του ψαριού με το μαχαίρι μου και όλα πια τελειώνουν… η μάχη και μαζί της και η μέρα. Κρατάω στα χέρια μου τη μεγάλη φθινοπωρινή στήρα, τρόπαιο της επιμονής μου και τη χαζεύω! Στη ράχη της μια βαθιά επουλωμένη πληγή, απόδειξη των εμπειριών της και της επιβίωσής της από κάποια επιπόλαια βολή που δέχτηκε παλιά..Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ τη μαγεία! Το τότε και το τώρα. Τη μεγάλη σκιά που έφυγε 3 χρόνια πριν στην τελευταία μου βουτιά στο ίδιο σημείο και τη μεγάλη στήρα που κρατάω αυτή τη στιγμή μετά την τελευταία μου βουτιά στο ίδιο πάλι σημείο! Μια στιγμή μαγικής γεφύρωσης του χρόνου μέσα στο ταξίδι του υποβρύχιου ψαρέματος. Όλα μοιάζουν τέλεια. Λείπει μόνο ο αδερφός μου αφού η δουλειά του τον θέλει στο εξωτερικό! Είναι πάντως σα να τον έχω δίπλα μου και να γελάμε μαζί για την επιτυχία υψώνοντας τις γροθιές της νίκης προς τον ουρανό! Εξάλλου σε λίγες ώρες θα έχει τηλεφωνικά το report αυτής της βουτιάς! Σε αυτόν αφιερώνεται και το άρθρο αυτό!

Όλοι όσοι ασχολούνται με το ψαροτούφεκο έχουν ψαρέψει σίγουρα σε αρκετά διαφορετικά μέρη. Ωστόσο μετά από πολλές βουτιές και με το πέρασμα του χρόνου ο καθένας έχει καταλήξει σε δύο, τρεις τοποθεσίες που τις θεωρεί τους αγαπημένους του τόπους, είτε για τα ψάρια που φιλοξενεί, είτε για το υποβρύχιο τοπίο, ακόμα και για την φυσική ομορφιά του τοπίου εκτός θάλασσας. Προσωπικά οι δικοί μου αγαπημένοι τόποι συγκεντρώνουν και τα τρία πιο πάνω στοιχεία, μιας και ποτέ δε μπόρεσα να τα διαχωρίσω στα ψαρέματά μου.

Μία ζεστή μέρα στα μέσα του Οκτώβρη του 2008, με βρήκε να κατηφορίζω προς την Πελοπόννησο. Προορισμός μου ήταν μια παραλία στην άκρη της οποίας είχα κάνει στο παρελθόν μερικές πολύ ικανοποιητικές ψαριές. Φτάνοντας στον τόπο βγήκα από το αυτοκίνητο και ξέκλεψα λίγη ώρα από το ψάρεμα προκειμένου να περπατήσω λίγο την παραλία και να χαζέψω τη θάλασσα που απλωνόταν εμπρός μου, κίνηση που συνηθίζω πάντα να κάνω πριν τη βουτιά. Ένα πολύ ήπιο αεράκι ίσα ίσα που κατάφερνε να ρυτιδώσει την επιφάνειά της και σε συνδυασμό με την ηλιοφάνεια που επικρατούσε, μου δημιουργούσε μια πολύ θετική ψυχολογία για την επερχόμενη βουτιά. Χωρίς άλλη χρονοτριβή έβγαλα τον εξοπλισμό από το αυτοκίνητο και με σύντομες κινήσεις ετοιμάστηκα.

Μπαίνοντας στο νερό διαπίστωσα ότι η θολούρα η οποία επικρατεί πάντα εδώ, σήμερα ήταν πιο έντονη. Αυτό από τη μία δεν βοηθούσε την ήδη καλή διάθεσή μου, από την άλλη όμως γνώριζα ότι με αυτές τις συνθήκες οι πιθανότητες για συνάντηση με κάποιο καλό ψάρι αυξάνονταν πολύ. Επιπλέον, για πρώτη φορά σε αυτά τα νερά παρατήρησα την παρουσία εκατοντάδων κεφάλων! Κέφαλοι όλων των μεγεθών, μερικοί σε εντυπωσιακό βάρος, κυκλοφορούσαν ανέμελοι από την επιφάνεια μέχρι τον πάτο, ανοιγοκλείνοντας το στόμα σε ένα αδιόρατο για τον άνθρωπο φαγοπότι… Το Θέαμα αυτό αύξησε αμέσως το επίπεδο της προσοχής μου, θεωρώντας ότι η έντονη παρουσία των κεφάλων θα έχει προσελκύσει κι άλλα ψάρια. Άρχισα να κολυμπάω αργά προς την άκρη της παραλίας με σκοπό να φτάσω σε μερικές καλές πέτρες που ήξερα για να εκτελέσω καρτέρια εκεί. Στο ενδιάμεσο της διαδρομής μερικά ρηχά καρτέρια δε μου αποκάλυψαν τίποτα ιδιαίτερο, εκτός από τους καλοθρεμμένους κέφαλους που περνούσαν κοντά μου. Μερικά από αυτά τα ψάρια ήταν σκέτη πρόκληση για βολή, αλλά έπρεπε να δείξω εγκράτεια αν ήθελα να εξαντλήσω τις πιθανότητες για κάτι καλύτερο και αυτό έκανα. Υπομονή…

Φτάνοντας στο βραχώδες άκρο της παραλίας, τα νερά είναι πιο απότομα με διάσπαρτες πέτρες, που σβήνουν στον αμμώδη πυθμένα. Στο σημείο αυτό έχω επιλέξει 3 πέτρες τις οποίες παίρνω με τη σειρά και καρτερέυω, μιας και αποτελούν (όπως έχω παρατηρήσει) σημεία αναφοράς στις ρότες των ψαριών της περιοχής. Προετοιμάστηκα και βούτηξα προς το πρώτο πόστο. Έφτασα στον βυθό, τοποθετήθηκα και περίμενα… Μάταια όμως. Οι μόνοι επισκέπτες στο καρτέρι μου ήταν και πάλι οι ευτραφείς κέφαλοι που μάλιστα είχαν πειστεί πλέον για τις καλές μου προθέσεις απέναντί τους και περνούσαν δίπλα μου επιδεικτικά αργά! Η ίδια εικόνα επαναλήφθηκε στο καρτέρι και στη δεύτερη πέτρα. Στην επιφάνεια καθώς πήγαινα για το τρίτο και τελευταίο σημείο, θυμάμαι την απογοήτευση που είχε αρχίσει να με πιάνει. Σκεφτόμουν πόσο έξω είχα πέσει στην ερμηνεία των όσων έβλεπα γύρω μου, πόσο << άδεια >> ήταν η θάλασσα παρόλους τους κέφαλους και πως τελικά με την εμμονή μου για κάτι καλύτερο… δεν είχα πιάσει έστω και έναν κέφαλο! Εφόσον τα καρτέρια στις 2 πρώτες πέτρες δεν απέδωσαν τίποτα, πείστηκα ότι τίποτα δε θα μπορούσε να αλλάξει εκείνη τη μέρα και με βαριά καρδιά προετοιμάστηκα για την κατάδυση στο 3ο και τελευταίο καλό πόστο.

Κράτησα την ανάσα και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακινητοποιήθηκα 6μ. κάτω από την επιφάνεια σε έναν βράχο με ωραία διαμόρφωση που μου παρείχε σχεδόν ολοκληρωτική κάλυψη. Το καρτέρι κυλούσε ήσυχα και αυτή τη φορά ούτε οι κέφαλοι δεν εμφανίστηκαν. Ξαφνικά όμως μια μεγάλη σκιά πέρασε με ταχύτητα από τα αριστερά μου και με αιφνιδίασε. Ελάχιστα πριν την καταπιεί η πυκνή θολούρα πρόλαβα να γυρίσω το όπλο και να κάνω μία γρήγορη ενστικτώδη βολή. Η βέργα προλαβαίνει το ψάρι την τελευταία στιγμή και το πλήττει στα μάγουλα. Σίγουρος για το χτύπημα που κατάφερα ανέβηκα στην επιφάνεια ελέγχοντας το σκοινί του μουλινέ. Ήμουν σχεδόν σίγουρος από το περίγραμμα της σκιάς και από την ταχύτητα ότι είχα χτυπήσει μια ωραιότατη γοφαρολιά! Όταν όμως ήρθα σε οπτική επαφή με το ψάρι διαπίστωσα έκπληκτος ότι επρόκειτο για γοφάρι, αυτόν τον άγριο κυνηγό της ακτογραμμής! Απερίγραπτα συναισθήματα χαράς με πλημμύρισαν και το γέλιο βγήκε αυθόρμητο! Η θάλασσα μόλις είχε κάνει το θαύμα της και την ύστατη στιγμή εκεί που όλα φαίνονταν να έχουν τελειώσει άδοξα, αντάμοιψε με ένα εξαίσιο θήραμα την υπομονή και την εγκράτειά μου στους κέφαλους! Το ένστικτο που πριν από ώρα μου έλεγε ότι κάτι καλύτερο υπήρχε πίσω από αυτούς, αποδείχτηκε σωστό. Σε πόσους άραγε δεν έχουν συμβεί παρόμοιες σκηνές;

΄Εχοντας πια το ψάρι στα χέρια μου, του έδωσα ένα τίμιο και γρήγορο τέλος και αφού το κρέμασα στη σημαδούρα άρχισα την επιστροφή προς το σημείο εισόδου μου στη θάλασσα. Στην παραλία πλέον, αφού βγήκαν οι αναμνηστικές φωτογραφίες συνειδητοποίησα ότι κάποια ψαρέματα εκπέμπουν ιδιαίτερη μαγεία, όπως αυτό που μόλις τελείωσε. Όχι για την ποσότητα των ψαριών, αλλά γιατί το μοναδικό ψάρι που πιάστηκε είναι το πρώτο του συγκεκριμένου είδους. Γι΄αυτό θα παραμείνει και το πιο όμορφο μέσα στη μνήμη όσα κι αν ακολουθήσουν…

Πάνε 3 χρόνια από τότε που μέσα του Δεκέμβρη, με βρήκαν να έχω εγκατασταθεί στην ακριτική Κάρπαθο…ελέω στρατού! Μια ξαφνική απόσπαση από τη μονάδα που υπηρετούσα, με έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες να συνεχίσω τη θητεία μου στο νησί για ολόκληρο το μήνα αυτό.

   Φοβερό νησί η Κάρπαθος…όμορφες παραλίες για κάθε γούστο με κρυστάλλινα νερά και μια αγριάδα στο τοπίο της που περισσεύει, ειδικά από τη χώρα, τα Πηγάδια και βορειότερα. Όταν δε ο Βοριάς αποφασίσει να ξεχυθεί στο Καρπάθιο πέλαγος, τότε η αγριάδα του σκηνικού ολοκληρώνεται με τα θηριώδη κύματα να τσακίζονται με μανία στους κάθετους γκρεμούς του νησιού! Φυσικά, υπό αυτές τις συνθήκες ακόμα και η προσέγγιση σε ορισμένες παραλίες με τα πόδια μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη! Για ψαροτούφεκο…ούτε λόγος!!

    21 Δεκεμβρίου και ο βοριάς καλά κρατεί εδώ και μέρες. Το κρύο είναι τσουχτερό και τις συνθήκες έρχεται να συμπληρώσει η βαριά συννεφιά με το ψιλόβροχο. Σήμερα έχω σκάρτο ένα δίωρο από την έξοδό μου από το στρατόπεδο μέχρι να νυχτώσει και η ανάγκη για μια ποιοτική βουτιά με ψαροτούφεκο, είναι μεγάλη. Οι επιλογές τόπου όμως υπό το βάρος των καιρικών συνθηκών είναι πολύ περιορισμένες.

    Αποφασίζω να κατευθυνθώ σε μια από τις ελάχιστες υπήνεμες παραλίες καθ’ υπόδειξη ενός καλού φίλου, του Γιώργου, ο οποίος το προηγούμενο βράδυ μου είχε δώσει μια σημαντική πληροφορία. Συγκεκριμένα, στο τέλος του καλοκαιριού,από την παραλία αυτή κολυμπώντας ανοιχτά, είχε ανακαλύψει ένα ωραίο μονόπετρο με έναν 5κιλο ροφό να κατοικεί μέσα σε αυτό! Αφού μου εξήγησε τα σημάδια σε στεριά και θάλασσα για να βρω το μονόπετρο, με παρότρυνε να πάω εκεί μήπως καταφέρω και τον βγάλω, αλλά και επειδή το μέρος ήταν κοντά και βόλευε για τον ελάχιστο χρόνο που διέθετα…

    Φτάνοντας στον τόπο, ντύθηκα με γρήγορους ρυθμούς μιας και το κρύο ήταν έντονο και αφού ασφάλισα τα κλειδιά του αυτοκινήτου επιτέλους βούτηξα στο νερό. Η πρώτη εικόνα του βυθού ήταν ενθαρρυντική αφού υπήρχε έντονη κίνηση από μικρόψαρα,καθώς και πολλοί σαργοί μετρίου μεγέθους. Ανοίχτηκα λίγο και ενώ σύμφωνα με τις πληροφορίες του Γιώργου έπρεπε να κατευθυνθώ δεξιά της παραλίας,επέλεξα σε πρώτη φάση να πάω αριστερά προς το βουνό που έπεφτε απότομα για να ελέγξω λίγο παραπάνω το μέρος. Μη βρίσκοντας κάτι ιδιαίτερο μία ώρα μετά, άρχισα να γυρνάω προς την παραλία, σε ευθεία πορεία αυτή τη φορά για να γλιτώσω λίγο χρόνο. Στο μέσο της διαδρομής μου και ενώ περνούσα ανοιχτά από την ακτή, αποκαλύφθηκε κάτω από τα πόδια μου στα 10 μέτρα βάθος μία μεγάλη έκταση από πλάκες όπου μπαινόβγαιναν πολλοί σαργοί μετρίου μεγέθους! Αφού χάζεψα για λίγο έφτασα με γρήγορους ρυθμούς στην παραλία. Κολύμπι αυτή τη φορά προς τα δεξιά και φτάνω στη μικρή προέκταση του υποτυπώδους κάβου. Στροφή  και συνεχίζω πλέον με πορεία προς τα ανοιχτά. Το φως είχε αρχίσει να λιγοστεύει και εγώ να απογοητεύομαι γιατί πίστευα οτι δεν είχα καταλάβει σωστά τα σημάδια που μου είχε δώσει ο Γιώργος, αλλά και γιατί πλέον ο χρόνος πίεζε. Να όμως εκεί που προχωρούσα προς τα ανοιχτά, ο βραχώδης βυθός που συνέχιζε στα 10 μέτρα από κάτω μου φάνηκε να γκρεμίζεται απότομα προς το μπλέ! Είχα φτάσει στο τέλος της περιβόητης γλώσσας που μου είχε πει ο Γιώργος και τι ανακούφιση…τα σημάδια που μου έδωσε με έφεραν με ακρίβεια πάνω από το σημείο σαν το καλύτερο GPS!!

    Σταματάω αμέσως το κολύμπι και ακινητώ στην επιφάνεια. Σύμφωνα με τις πληροφορίες κάτω και διαγώνια δεξιά από το σκαλοπάτι σε βάθος 15 μέτρων έπρεπε να βρεθώ αντιμέτωπος με το μεγάλο μονόπετρο και πιθανώς με τον ένοικό του, τον οποίο ήθελα και έπρεπε να πλήξω έξω από το κάστρο του! Το σχέδιό μου λοιπόν προέβλεπε κατάδυση από το σημείο που ήδη βρισκόμουν, προσγείωση στη γλώσσα και σύρσιμο ως την άκρη του σκαλοπατιού. Εκεί θα αποκτούσα οπτική επαφή και θα καθόριζα άμεσα τις περαιτέρω κινήσεις μου.

   Η βουτιά ξεκινάει και σε μερικά δευτερόλεπτα βρίσκομαι και ξεπροβάλλω ελάχιστα από το σκαλοπάτι. Κοιτάω κάτω και δεξιά…Ένα μεγάλο μονόπετρο βρίσκεται εκεί και 3 μέτρα δίπλα του κάθεται ακίνητος ο ροφός!! Κρίνοντας ταχύτατα τα δεδομένα της απόστασής μας, του όγκου του ψαριού και της ισχύος του όπλου που κρατούσα κατάλαβα ότι δε θα μπορούσα εκείνη τη στιγμή να συρθώ και να κάνω κοντινή καίρια βολή γιατί θα μεσολαβούσε μεγάλη απόσταση όπου θα ήμουν ακάλυπτος και φυσικά το ψάρι θα με καταλάβαινε και θα εκτινασσόταν μέσα στο θαλάμι του. Σκέφτηκα λοιπόν να οπισθοχωρήσω αθόρυβα και να εκτελέσω ξανά τη βουτιά από άλλη θέση για να βγω πιο κοντά του.

    Την ώρα που ξεκολλούσα από το βυθό για ανάδυση, ταχύτατες λάμψεις ξεπήδησαν από το μπλέ εμπρός μου, προφανώς ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα του καρτεριού! Με μεγάλη ταχύτητα τα όμορφα τονοειδή με πλησίασαν και άρχισαν να διαγράφουν μια ημικυκλική πορεία από εμπρός προς τα πίσω μου. Γυρίζω το σώμα μου ενστικτωδώς ακολουθώντας την πορεία τους. Εκείνη τη στιγμή σφίγγουν απότομα τον κλοιό και περνάνε στο 1 μέτρο από την αιχμή του ενισχυμένου 90αριού μου. Ο ροφός ήδη έχει διαγραφεί από τη μνήμη μου και σημαδεύω ακαριαία ένα από τα ψάρια που περνάνε δίπλα μου. Μόλις που πρόλαβα να διασταυρώσω το βλέμμα μου με εκείνο το άψυχο μαύρο μάτι που έχουν και η σκανδάλη πατιέται…Η βέργα το βρίσκει στη ράχη και η κακή βολή του επιτρέπει να ξετυλίξει όλο του το ταπεραμέντο! Το ψάρι εξαφανίζεται με ταχύτητα προς τα ανοικτά, ενώ το μουλινέ σφυρίζει και τα μέτρα του σκοινιού μειώνονται με ξέφρενους ρυθμούς … Η αγωνία με έχει καταλάβει για τα καλά βλέποντας την άκρη του σκοινιού να σβήνει μέσα στο μπλέ φόντο, ενώ το ψάρι τραβάει με όλες του τις δυνάμεις, λόγω της επιπόλαιας βολής μου, ενώ τους φόβους μου ενισχύει και η μονόφτερη βέργα με την οποία έγινε το χτύπημα. Θα αντέξει το μονό φτεράκι; Θα κουραστεί έγκαιρα το ψάρι πριν ανοίξει πολύ η πληγή του και ξεψαρίσει; Βασανιστικές σκέψεις που ξεπηδούν από το μυαλό…Ακουμπάω απαλά με τα δάκτυλά μου το σκοινί και αρχίζω να εφαρμόζω μια πολύ ελαφριά κόντρα για να αρχίσω να κουράσω τον αντίπαλο μου. Λίγη ώρα μετά δείχνει να κάμπτεται η αντίστασή του και τότε αρχίζω να τραβάω το σκοινί με περισσότερο θάρρος και να μαζεύω τα μέτρα που μας χωρίζουν. Κάποια ξαφνικά ξεσπάσματα του ψαριού που νοιώθω, μου υπενθυμίζουν ότι η έκβαση του αγώνα είναι ακόμα ρευστή και πρέπει να παραμείνω προσεκτικός και συγκεντρωμένος στο μάζεμα για να μην κάνω το λάθος και ασκήσω υπερβολική πίεση στο σκοινί. Τα λεπτά περνούν και επιτέλους στο οπτικό μου πεδίο βλέπω το πολυπόθητο θήραμα να παλεύει με εξασθενημένες κινήσεις μέσα σε ένα σύννεφο από αίμα. Kολυμπάω προς το μέρος του και με μια γρήγορη κίνηση το ακινητοποιώ από την ουρά. Τότε σε μια ύστατη προσπάθεια διαφυγής αρχίζει να πάλλει με νεύρο την ουρά του, αλλά όλα πλέον έχουν τελειώσει…Εντύπωση μου προκαλεί η ποσότητα του αίματος που συνεχίζει να χάνεται από την πληγή και στην κυριολεξία έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο πέπλο γύρω μας. Αυτά τα ψάρια αιμορραγούν πολύ μετά το χτύπημα. Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που εξαντλήθηκε σχετικά γρήγορα. Με το μαχαίρι δίνω τέλος στην αγωνία του ψαριού και μαζεύω με σύντομες κινήσεις το κουβάρι με το σκοινί που βρίσκεται γύρω μου.

    Η ώρα έχει πλέον περάσει. Κολυμπάω γρήγορα προς την παραλία και βγαίνω έξω. Αφήνω όπλο,σημαδούρα και ψάρι κάτω και πάω στο αυτοκίνητο να πάρω το κινητό μου για την καθιερωμένη φωτογραφία, πριν χαθεί το ήδη λιγοστό φως. Έπειτα κάθομαι για λίγο να θαυμάσω αυτό το όμορφο και σπάνιο για μένα θήραμα ενώ το βλέμμα μου φεύγει και πιο μέσα προς το μουντό πέλαγος που δείχνει πάλι να αγριεύει και τον ουρανό, μολυβένιο και φορτωμένο από πάνω του. Ο αέρας είναι παγωμένος, αλλά δε με πειράζει… είμαι ευτυχισμένος! Αυτές οι στιγμές άγριας, απρόβλεπτης ομορφιάς που ζεί κανείς μέσα και έξω από τη θάλασσα είναι που κάνουν το ψαροτούφεκο μοναδικό…