Πάνε 3 χρόνια από τότε που μέσα του Δεκέμβρη, με βρήκαν να έχω εγκατασταθεί στην ακριτική Κάρπαθο…ελέω στρατού! Μια ξαφνική απόσπαση από τη μονάδα που υπηρετούσα, με έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες να συνεχίσω τη θητεία μου στο νησί για ολόκληρο το μήνα αυτό.

   Φοβερό νησί η Κάρπαθος…όμορφες παραλίες για κάθε γούστο με κρυστάλλινα νερά και μια αγριάδα στο τοπίο της που περισσεύει, ειδικά από τη χώρα, τα Πηγάδια και βορειότερα. Όταν δε ο Βοριάς αποφασίσει να ξεχυθεί στο Καρπάθιο πέλαγος, τότε η αγριάδα του σκηνικού ολοκληρώνεται με τα θηριώδη κύματα να τσακίζονται με μανία στους κάθετους γκρεμούς του νησιού! Φυσικά, υπό αυτές τις συνθήκες ακόμα και η προσέγγιση σε ορισμένες παραλίες με τα πόδια μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη! Για ψαροτούφεκο…ούτε λόγος!!

    21 Δεκεμβρίου και ο βοριάς καλά κρατεί εδώ και μέρες. Το κρύο είναι τσουχτερό και τις συνθήκες έρχεται να συμπληρώσει η βαριά συννεφιά με το ψιλόβροχο. Σήμερα έχω σκάρτο ένα δίωρο από την έξοδό μου από το στρατόπεδο μέχρι να νυχτώσει και η ανάγκη για μια ποιοτική βουτιά με ψαροτούφεκο, είναι μεγάλη. Οι επιλογές τόπου όμως υπό το βάρος των καιρικών συνθηκών είναι πολύ περιορισμένες.

    Αποφασίζω να κατευθυνθώ σε μια από τις ελάχιστες υπήνεμες παραλίες καθ’ υπόδειξη ενός καλού φίλου, του Γιώργου, ο οποίος το προηγούμενο βράδυ μου είχε δώσει μια σημαντική πληροφορία. Συγκεκριμένα, στο τέλος του καλοκαιριού,από την παραλία αυτή κολυμπώντας ανοιχτά, είχε ανακαλύψει ένα ωραίο μονόπετρο με έναν 5κιλο ροφό να κατοικεί μέσα σε αυτό! Αφού μου εξήγησε τα σημάδια σε στεριά και θάλασσα για να βρω το μονόπετρο, με παρότρυνε να πάω εκεί μήπως καταφέρω και τον βγάλω, αλλά και επειδή το μέρος ήταν κοντά και βόλευε για τον ελάχιστο χρόνο που διέθετα…

    Φτάνοντας στον τόπο, ντύθηκα με γρήγορους ρυθμούς μιας και το κρύο ήταν έντονο και αφού ασφάλισα τα κλειδιά του αυτοκινήτου επιτέλους βούτηξα στο νερό. Η πρώτη εικόνα του βυθού ήταν ενθαρρυντική αφού υπήρχε έντονη κίνηση από μικρόψαρα,καθώς και πολλοί σαργοί μετρίου μεγέθους. Ανοίχτηκα λίγο και ενώ σύμφωνα με τις πληροφορίες του Γιώργου έπρεπε να κατευθυνθώ δεξιά της παραλίας,επέλεξα σε πρώτη φάση να πάω αριστερά προς το βουνό που έπεφτε απότομα για να ελέγξω λίγο παραπάνω το μέρος. Μη βρίσκοντας κάτι ιδιαίτερο μία ώρα μετά, άρχισα να γυρνάω προς την παραλία, σε ευθεία πορεία αυτή τη φορά για να γλιτώσω λίγο χρόνο. Στο μέσο της διαδρομής μου και ενώ περνούσα ανοιχτά από την ακτή, αποκαλύφθηκε κάτω από τα πόδια μου στα 10 μέτρα βάθος μία μεγάλη έκταση από πλάκες όπου μπαινόβγαιναν πολλοί σαργοί μετρίου μεγέθους! Αφού χάζεψα για λίγο έφτασα με γρήγορους ρυθμούς στην παραλία. Κολύμπι αυτή τη φορά προς τα δεξιά και φτάνω στη μικρή προέκταση του υποτυπώδους κάβου. Στροφή  και συνεχίζω πλέον με πορεία προς τα ανοιχτά. Το φως είχε αρχίσει να λιγοστεύει και εγώ να απογοητεύομαι γιατί πίστευα οτι δεν είχα καταλάβει σωστά τα σημάδια που μου είχε δώσει ο Γιώργος, αλλά και γιατί πλέον ο χρόνος πίεζε. Να όμως εκεί που προχωρούσα προς τα ανοιχτά, ο βραχώδης βυθός που συνέχιζε στα 10 μέτρα από κάτω μου φάνηκε να γκρεμίζεται απότομα προς το μπλέ! Είχα φτάσει στο τέλος της περιβόητης γλώσσας που μου είχε πει ο Γιώργος και τι ανακούφιση…τα σημάδια που μου έδωσε με έφεραν με ακρίβεια πάνω από το σημείο σαν το καλύτερο GPS!!

    Σταματάω αμέσως το κολύμπι και ακινητώ στην επιφάνεια. Σύμφωνα με τις πληροφορίες κάτω και διαγώνια δεξιά από το σκαλοπάτι σε βάθος 15 μέτρων έπρεπε να βρεθώ αντιμέτωπος με το μεγάλο μονόπετρο και πιθανώς με τον ένοικό του, τον οποίο ήθελα και έπρεπε να πλήξω έξω από το κάστρο του! Το σχέδιό μου λοιπόν προέβλεπε κατάδυση από το σημείο που ήδη βρισκόμουν, προσγείωση στη γλώσσα και σύρσιμο ως την άκρη του σκαλοπατιού. Εκεί θα αποκτούσα οπτική επαφή και θα καθόριζα άμεσα τις περαιτέρω κινήσεις μου.

   Η βουτιά ξεκινάει και σε μερικά δευτερόλεπτα βρίσκομαι και ξεπροβάλλω ελάχιστα από το σκαλοπάτι. Κοιτάω κάτω και δεξιά…Ένα μεγάλο μονόπετρο βρίσκεται εκεί και 3 μέτρα δίπλα του κάθεται ακίνητος ο ροφός!! Κρίνοντας ταχύτατα τα δεδομένα της απόστασής μας, του όγκου του ψαριού και της ισχύος του όπλου που κρατούσα κατάλαβα ότι δε θα μπορούσα εκείνη τη στιγμή να συρθώ και να κάνω κοντινή καίρια βολή γιατί θα μεσολαβούσε μεγάλη απόσταση όπου θα ήμουν ακάλυπτος και φυσικά το ψάρι θα με καταλάβαινε και θα εκτινασσόταν μέσα στο θαλάμι του. Σκέφτηκα λοιπόν να οπισθοχωρήσω αθόρυβα και να εκτελέσω ξανά τη βουτιά από άλλη θέση για να βγω πιο κοντά του.

    Την ώρα που ξεκολλούσα από το βυθό για ανάδυση, ταχύτατες λάμψεις ξεπήδησαν από το μπλέ εμπρός μου, προφανώς ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα του καρτεριού! Με μεγάλη ταχύτητα τα όμορφα τονοειδή με πλησίασαν και άρχισαν να διαγράφουν μια ημικυκλική πορεία από εμπρός προς τα πίσω μου. Γυρίζω το σώμα μου ενστικτωδώς ακολουθώντας την πορεία τους. Εκείνη τη στιγμή σφίγγουν απότομα τον κλοιό και περνάνε στο 1 μέτρο από την αιχμή του ενισχυμένου 90αριού μου. Ο ροφός ήδη έχει διαγραφεί από τη μνήμη μου και σημαδεύω ακαριαία ένα από τα ψάρια που περνάνε δίπλα μου. Μόλις που πρόλαβα να διασταυρώσω το βλέμμα μου με εκείνο το άψυχο μαύρο μάτι που έχουν και η σκανδάλη πατιέται…Η βέργα το βρίσκει στη ράχη και η κακή βολή του επιτρέπει να ξετυλίξει όλο του το ταπεραμέντο! Το ψάρι εξαφανίζεται με ταχύτητα προς τα ανοικτά, ενώ το μουλινέ σφυρίζει και τα μέτρα του σκοινιού μειώνονται με ξέφρενους ρυθμούς … Η αγωνία με έχει καταλάβει για τα καλά βλέποντας την άκρη του σκοινιού να σβήνει μέσα στο μπλέ φόντο, ενώ το ψάρι τραβάει με όλες του τις δυνάμεις, λόγω της επιπόλαιας βολής μου, ενώ τους φόβους μου ενισχύει και η μονόφτερη βέργα με την οποία έγινε το χτύπημα. Θα αντέξει το μονό φτεράκι; Θα κουραστεί έγκαιρα το ψάρι πριν ανοίξει πολύ η πληγή του και ξεψαρίσει; Βασανιστικές σκέψεις που ξεπηδούν από το μυαλό…Ακουμπάω απαλά με τα δάκτυλά μου το σκοινί και αρχίζω να εφαρμόζω μια πολύ ελαφριά κόντρα για να αρχίσω να κουράσω τον αντίπαλο μου. Λίγη ώρα μετά δείχνει να κάμπτεται η αντίστασή του και τότε αρχίζω να τραβάω το σκοινί με περισσότερο θάρρος και να μαζεύω τα μέτρα που μας χωρίζουν. Κάποια ξαφνικά ξεσπάσματα του ψαριού που νοιώθω, μου υπενθυμίζουν ότι η έκβαση του αγώνα είναι ακόμα ρευστή και πρέπει να παραμείνω προσεκτικός και συγκεντρωμένος στο μάζεμα για να μην κάνω το λάθος και ασκήσω υπερβολική πίεση στο σκοινί. Τα λεπτά περνούν και επιτέλους στο οπτικό μου πεδίο βλέπω το πολυπόθητο θήραμα να παλεύει με εξασθενημένες κινήσεις μέσα σε ένα σύννεφο από αίμα. Kολυμπάω προς το μέρος του και με μια γρήγορη κίνηση το ακινητοποιώ από την ουρά. Τότε σε μια ύστατη προσπάθεια διαφυγής αρχίζει να πάλλει με νεύρο την ουρά του, αλλά όλα πλέον έχουν τελειώσει…Εντύπωση μου προκαλεί η ποσότητα του αίματος που συνεχίζει να χάνεται από την πληγή και στην κυριολεξία έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο πέπλο γύρω μας. Αυτά τα ψάρια αιμορραγούν πολύ μετά το χτύπημα. Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που εξαντλήθηκε σχετικά γρήγορα. Με το μαχαίρι δίνω τέλος στην αγωνία του ψαριού και μαζεύω με σύντομες κινήσεις το κουβάρι με το σκοινί που βρίσκεται γύρω μου.

    Η ώρα έχει πλέον περάσει. Κολυμπάω γρήγορα προς την παραλία και βγαίνω έξω. Αφήνω όπλο,σημαδούρα και ψάρι κάτω και πάω στο αυτοκίνητο να πάρω το κινητό μου για την καθιερωμένη φωτογραφία, πριν χαθεί το ήδη λιγοστό φως. Έπειτα κάθομαι για λίγο να θαυμάσω αυτό το όμορφο και σπάνιο για μένα θήραμα ενώ το βλέμμα μου φεύγει και πιο μέσα προς το μουντό πέλαγος που δείχνει πάλι να αγριεύει και τον ουρανό, μολυβένιο και φορτωμένο από πάνω του. Ο αέρας είναι παγωμένος, αλλά δε με πειράζει… είμαι ευτυχισμένος! Αυτές οι στιγμές άγριας, απρόβλεπτης ομορφιάς που ζεί κανείς μέσα και έξω από τη θάλασσα είναι που κάνουν το ψαροτούφεκο μοναδικό…