Όλοι όσοι ασχολούνται με το ψαροτούφεκο έχουν ψαρέψει σίγουρα σε αρκετά διαφορετικά μέρη. Ωστόσο μετά από πολλές βουτιές και με το πέρασμα του χρόνου ο καθένας έχει καταλήξει σε δύο, τρεις τοποθεσίες που τις θεωρεί τους αγαπημένους του τόπους, είτε για τα ψάρια που φιλοξενεί, είτε για το υποβρύχιο τοπίο, ακόμα και για την φυσική ομορφιά του τοπίου εκτός θάλασσας. Προσωπικά οι δικοί μου αγαπημένοι τόποι συγκεντρώνουν και τα τρία πιο πάνω στοιχεία, μιας και ποτέ δε μπόρεσα να τα διαχωρίσω στα ψαρέματά μου.

Μία ζεστή μέρα στα μέσα του Οκτώβρη του 2008, με βρήκε να κατηφορίζω προς την Πελοπόννησο. Προορισμός μου ήταν μια παραλία στην άκρη της οποίας είχα κάνει στο παρελθόν μερικές πολύ ικανοποιητικές ψαριές. Φτάνοντας στον τόπο βγήκα από το αυτοκίνητο και ξέκλεψα λίγη ώρα από το ψάρεμα προκειμένου να περπατήσω λίγο την παραλία και να χαζέψω τη θάλασσα που απλωνόταν εμπρός μου, κίνηση που συνηθίζω πάντα να κάνω πριν τη βουτιά. Ένα πολύ ήπιο αεράκι ίσα ίσα που κατάφερνε να ρυτιδώσει την επιφάνειά της και σε συνδυασμό με την ηλιοφάνεια που επικρατούσε, μου δημιουργούσε μια πολύ θετική ψυχολογία για την επερχόμενη βουτιά. Χωρίς άλλη χρονοτριβή έβγαλα τον εξοπλισμό από το αυτοκίνητο και με σύντομες κινήσεις ετοιμάστηκα.

Μπαίνοντας στο νερό διαπίστωσα ότι η θολούρα η οποία επικρατεί πάντα εδώ, σήμερα ήταν πιο έντονη. Αυτό από τη μία δεν βοηθούσε την ήδη καλή διάθεσή μου, από την άλλη όμως γνώριζα ότι με αυτές τις συνθήκες οι πιθανότητες για συνάντηση με κάποιο καλό ψάρι αυξάνονταν πολύ. Επιπλέον, για πρώτη φορά σε αυτά τα νερά παρατήρησα την παρουσία εκατοντάδων κεφάλων! Κέφαλοι όλων των μεγεθών, μερικοί σε εντυπωσιακό βάρος, κυκλοφορούσαν ανέμελοι από την επιφάνεια μέχρι τον πάτο, ανοιγοκλείνοντας το στόμα σε ένα αδιόρατο για τον άνθρωπο φαγοπότι… Το Θέαμα αυτό αύξησε αμέσως το επίπεδο της προσοχής μου, θεωρώντας ότι η έντονη παρουσία των κεφάλων θα έχει προσελκύσει κι άλλα ψάρια. Άρχισα να κολυμπάω αργά προς την άκρη της παραλίας με σκοπό να φτάσω σε μερικές καλές πέτρες που ήξερα για να εκτελέσω καρτέρια εκεί. Στο ενδιάμεσο της διαδρομής μερικά ρηχά καρτέρια δε μου αποκάλυψαν τίποτα ιδιαίτερο, εκτός από τους καλοθρεμμένους κέφαλους που περνούσαν κοντά μου. Μερικά από αυτά τα ψάρια ήταν σκέτη πρόκληση για βολή, αλλά έπρεπε να δείξω εγκράτεια αν ήθελα να εξαντλήσω τις πιθανότητες για κάτι καλύτερο και αυτό έκανα. Υπομονή…

Φτάνοντας στο βραχώδες άκρο της παραλίας, τα νερά είναι πιο απότομα με διάσπαρτες πέτρες, που σβήνουν στον αμμώδη πυθμένα. Στο σημείο αυτό έχω επιλέξει 3 πέτρες τις οποίες παίρνω με τη σειρά και καρτερέυω, μιας και αποτελούν (όπως έχω παρατηρήσει) σημεία αναφοράς στις ρότες των ψαριών της περιοχής. Προετοιμάστηκα και βούτηξα προς το πρώτο πόστο. Έφτασα στον βυθό, τοποθετήθηκα και περίμενα… Μάταια όμως. Οι μόνοι επισκέπτες στο καρτέρι μου ήταν και πάλι οι ευτραφείς κέφαλοι που μάλιστα είχαν πειστεί πλέον για τις καλές μου προθέσεις απέναντί τους και περνούσαν δίπλα μου επιδεικτικά αργά! Η ίδια εικόνα επαναλήφθηκε στο καρτέρι και στη δεύτερη πέτρα. Στην επιφάνεια καθώς πήγαινα για το τρίτο και τελευταίο σημείο, θυμάμαι την απογοήτευση που είχε αρχίσει να με πιάνει. Σκεφτόμουν πόσο έξω είχα πέσει στην ερμηνεία των όσων έβλεπα γύρω μου, πόσο << άδεια >> ήταν η θάλασσα παρόλους τους κέφαλους και πως τελικά με την εμμονή μου για κάτι καλύτερο… δεν είχα πιάσει έστω και έναν κέφαλο! Εφόσον τα καρτέρια στις 2 πρώτες πέτρες δεν απέδωσαν τίποτα, πείστηκα ότι τίποτα δε θα μπορούσε να αλλάξει εκείνη τη μέρα και με βαριά καρδιά προετοιμάστηκα για την κατάδυση στο 3ο και τελευταίο καλό πόστο.

Κράτησα την ανάσα και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακινητοποιήθηκα 6μ. κάτω από την επιφάνεια σε έναν βράχο με ωραία διαμόρφωση που μου παρείχε σχεδόν ολοκληρωτική κάλυψη. Το καρτέρι κυλούσε ήσυχα και αυτή τη φορά ούτε οι κέφαλοι δεν εμφανίστηκαν. Ξαφνικά όμως μια μεγάλη σκιά πέρασε με ταχύτητα από τα αριστερά μου και με αιφνιδίασε. Ελάχιστα πριν την καταπιεί η πυκνή θολούρα πρόλαβα να γυρίσω το όπλο και να κάνω μία γρήγορη ενστικτώδη βολή. Η βέργα προλαβαίνει το ψάρι την τελευταία στιγμή και το πλήττει στα μάγουλα. Σίγουρος για το χτύπημα που κατάφερα ανέβηκα στην επιφάνεια ελέγχοντας το σκοινί του μουλινέ. Ήμουν σχεδόν σίγουρος από το περίγραμμα της σκιάς και από την ταχύτητα ότι είχα χτυπήσει μια ωραιότατη γοφαρολιά! Όταν όμως ήρθα σε οπτική επαφή με το ψάρι διαπίστωσα έκπληκτος ότι επρόκειτο για γοφάρι, αυτόν τον άγριο κυνηγό της ακτογραμμής! Απερίγραπτα συναισθήματα χαράς με πλημμύρισαν και το γέλιο βγήκε αυθόρμητο! Η θάλασσα μόλις είχε κάνει το θαύμα της και την ύστατη στιγμή εκεί που όλα φαίνονταν να έχουν τελειώσει άδοξα, αντάμοιψε με ένα εξαίσιο θήραμα την υπομονή και την εγκράτειά μου στους κέφαλους! Το ένστικτο που πριν από ώρα μου έλεγε ότι κάτι καλύτερο υπήρχε πίσω από αυτούς, αποδείχτηκε σωστό. Σε πόσους άραγε δεν έχουν συμβεί παρόμοιες σκηνές;

΄Εχοντας πια το ψάρι στα χέρια μου, του έδωσα ένα τίμιο και γρήγορο τέλος και αφού το κρέμασα στη σημαδούρα άρχισα την επιστροφή προς το σημείο εισόδου μου στη θάλασσα. Στην παραλία πλέον, αφού βγήκαν οι αναμνηστικές φωτογραφίες συνειδητοποίησα ότι κάποια ψαρέματα εκπέμπουν ιδιαίτερη μαγεία, όπως αυτό που μόλις τελείωσε. Όχι για την ποσότητα των ψαριών, αλλά γιατί το μοναδικό ψάρι που πιάστηκε είναι το πρώτο του συγκεκριμένου είδους. Γι΄αυτό θα παραμείνει και το πιο όμορφο μέσα στη μνήμη όσα κι αν ακολουθήσουν…