Ο Ιανουάριος που πέρασε χαρακτηρίστηκε από πολύ κρύο και χιόνια που έφτασαν ακόμα και στην Αθήνα. Το τελευταίο βράδυ του μήνα με βρήκε δίπλα στο αναμμένο τζάκι ακούγοντας στην τηλεόραση τους μετεωρολόγους να προειδοποιούν για μια πολύ παγωμένη νύχτα στην πόλη καθώς και για την χιονόπτωση που ήδη ήταν σε εξέλιξη στη βόρεια Αττική και όσο πέρναγε η ώρα θα έφτανε και στο κέντρο. Ήθελα από το απόγευμα να προγραμματίσω μια κοντινή εξόρμηση για spinning, αλλά με αυτές τις συνθήκες πίστευα ότι θα ταλαιπωρηθώ πολύ ενώ υπήρχε πάντα και η πιθανότητα να μη κυκλοφορεί τίποτα στη θάλασσα. Τίποτα; Μπορεί και όχι! Η κακοκαιρία σε συνδυασμό με τον παγωμένο βοριά συνδυάστηκε αμέσως στη σκέψη μου με μια λέξη…καλαμάρια! Μάζεψα γρήγορα τα πράγματα, φόρτωσα το αυτοκίνητο και ξεκίνησα ενώ το χιόνι που είχε αρχίσει να πέφτει αραιό μου έδειχνε ότι η βραδιά θα ήταν δύσκολη από θερμοκρασιακής πλευράς. Το πλάνο μου ήταν να επισκεφτώ μια παραλία στη νότια Αττική όπου υπήρχαν λίγα φώτα από τις κολώνες δημόσιου φωτισμού, πιστεύοντας ότι εκεί τουλάχιστον δε θα χιόνιζε.
Φτάνοντας στον προορισμό μου κοίταξα στο ταμπλό του αυτοκινήτου την εξωτερική θερμοκρασία. Με -1 βαθμό και τον βοριά να σφυρίζει, έπρεπε να είμαι γρήγορος γιατί παρόλα τα χοντρά ρούχα δε θα αργούσα να κρυώσω. Βγήκα έξω, έβαλα τον μηχανισμό στο καλάμι, πέρασα την καλαμαριέρα στην παραμάνα της μεσινέζας και κατευθύνθηκα προς το τελευταίο φως. Ξεκίνησα τις ρίψεις μου στη ζώνη της θάλασσας που καλυπτόταν από τον τεχνητό φωτισμό. Η ώρα περνούσε και κανένα κεφαλόποδο δε με είχε τιμήσει, αλλά και κανένα δε φαινόταν να ακολουθεί την καλαμαριέρα στα τελευταία μέτρα του μαζέματος κάνοντάς με να πιστεύω ότι αυτή τη νύχτα δεν κυκλοφορούσε τίποτα στο νερό. Τότε σκέφτηκα να ρίξω στο όριο του φωτός που έπεφτε στο νερό, εκεί που ξεκινούσαν τα σκοτεινά νερά.
Η καλαμαριέρα έπεσε στη θάλασσα και εγώ περίμενα μερικά δευτερόλεπτα για να βυθιστεί. Με ένα κοφτό τίναγμα του καλαμιού μάζεψα τα μπόσικα της πετονιάς και ξεκίνησα πάλι το μάζεμα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή δέχτηκα την πρώτη επίθεση! Το καλάμι λύγισε απότομα και με ένα γρήγορο κάρφωμα ασφάλισα το καλαμάρι το οποίο άρχισε να αντιστέκεται σθεναρά. Το έσυρα γρήγορα προς τα έξω και σε λίγο βρισκόταν δίπλα μου. Η απρόσμενη επιτυχία ζέστανε αυτομάτως τα δάχτυλά μου αλλά και τα παγωμένα μου αντανακλαστικά! Υποψιάστηκα ότι σε κοντινή απόσταση ίσως να γυρόφερναν και άλλα. Έτσι η επόμενη ρίψη έγινε λίγα μέτρα πιο αριστερά σε ένα πιο σκοτεινό σημείο. Η σκέψη μου επιβεβαιώθηκε σύντομα… Μετά από λίγα μέτρα αργού μαζέματος και ένα γρήγορο τίναγμα της μύτης του καλαμιού μου, η καλαμαριέρα φρέναρε εκ νέου και το δεύτερο καλαμάρι άρχισε να κοντράρει. Αφού ήρθε κι αυτό έξω συνέχισα για ένα τέταρτο να ψάχνω την κοντινή περιοχή χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ίσως λόγω της αναστάτωσης που προκάλεσα με τις συλλήψεις, ίσως επειδή δεν υπήρχε κάποιο άλλο. Τελικά αφού περίμενα λίγη ώρα ακόμα σε μια από τις τελευταίες βολές ένα ακόμα καλαμάρι ξεγελάστηκε και ακολούθησε το δρόμο για τη… στεριά!
Η ώρα είχε περάσει και το ανυπόφορο κρύο μου υποδείκνυε ότι έπρεπε να σταματήσω το ψάρεμα. Εξάλλου είχα πιάσει αυτά για τα οποία ήρθα. Έβγαλα μια φωτογραφία και ξεκίνησα την επιστροφή μου αφήνοντας πίσω τον έρημο τόπο.
