Η ιστορία αυτού του ψαρέματος πήρε τέλος την τελευταία μέρα του Οκτώβρη που μας πέρασε. Ωστόσο, η αρχή της έγινε ένα απόγευμα στο τέλος του Αυγούστου του 2010. Έκτοτε περίμενε τον επίλογό της…

Είχα εντοπίσει το κομμάτι με τον αδερφό μου πριν 3 χρόνια σε μία μικρή απόδραση για ψαροτούφεκο που είχαμε κάνει στην Εύβοια. Ο τόπος υποσχόμενος, με νερά που βάθαιναν γρήγορα κοντά στην ακτογραμμή. Τότε είχαμε κολυμπήσει αρκετή απόσταση κάνοντας τυφλά πλαναρίσματα και καρτέρια σε όποιο σημείο μας έκανε περισσότερο ενδιαφέρον, χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα. Στην επιστροφή μας όμως αναγνώρισα ένα σημείο πιο ιδιαίτερο. Επρόκειτο για ένα σκαλοπάτι με χαρακτηριστική διαμόρφωση. Είπα στον αδερφό μου να περιμένει για μια τελευταία βουτιά..Καταδύθηκα και σύρθηκα μέχρι την άκρη του σκαλοπατιού κάνοντας ένα καρτέρι. Αφού δε με πλησίασε τίποτα από το ανοιχτά νερά, ξεπρόβαλα κι άλλο για να δω αν είχε τίποτα πιο κάτω. Το σκαλοπάτι γκρεμιζόταν γρήγορα σε μεγάλο βάθος και κάπου εκεί πιο μέσα είδα 2-3 μονόπετρα να βρίσκονται ακουμπισμένα στο όριο της αποχής με τη λευκή άμμο. Άφησα το σώμα μου να γλιστρήσει προς τις 2 πέτρες με βοηθό την αρνητική πλευστότητα και το όπλο προτεταμένο, έτοιμο για το οτιδήποτε..Λίγο πριν ακουμπήσω μια μεγάλη φιγούρα, αόρατη μέχρι στιγμής, γύρισε αποφασιστικά και χάθηκε στην αποχή κι εγώ ξαφνιασμένος πήρα το δρόμο για την επιφάνεια. Τελικά υπήρχε ψάρι εκεί γύρω και μάλιστα μεγάλο..σκεφτόμουν καθώς ανέβαινα. Επάνω πια εξήγησα ενθουσιασμένος στον αδερφό τι είχε συμβεί. Αυτός μη δίνοντας πολύ σημασία στα λεγόμενά μου (πιθανώς λόγω κούρασης και απογοήτευσης που έτσι κι αλλιώς μας είχαν καταβάλλει),πάντα όμως με σύνεση, με προέτρεψε να συνεχίσουμε γιατί η ώρα είχε περάσει και είχαμε δρόμο ακόμα για να βρούμε το σημείο απ’ όπου είχαμε μπει στο νερό. Έτσι κι έγινε…

…31/10/’13 πρωί και βρίσκομαι πάλι στην Εύβοια για ένα ψαρευτικό 2ήμερο. Καλός καιρός, η πόλη μακριά και η διάθεση στα ύψη. Αναμοχλεύοντας εικόνες από το παρελθόν στο όμορφο νησί και ενώ οδηγώ ψάχνοντας προορισμό για βουτιά, μου έρχεται στο μυαλό εκείνο το μέρος που είχα βουτήξει τότε με τον αδερφό μου…Δεν ήθελα και πολύ! Σε λιγότερο από μία ώρα είμαι στην παραλία και ετοιμάζομαι. Αφού τελειώνω γρήγορα με τα διαδικαστικά ξεκινάω. Ο βυθός το ίδιο υποσχόμενος με τότε, σα να μη πέρασε μια μέρα! Μετά από μερικές δεκάδες μέτρα κολυμπητό κοντά στα κοφτά βράχια της ακτογραμμής, ένας καλός ροφός περνάει με ταχύτητα κάτω από τα πόδια μου για να χωθεί σε ένα σχετικά ευρύ κούφωμα του συμπαγούς κάθετου τοίχου. Όσο κι αν τον έψαξα δεν είδα σημάδι του μέσα στο θαλάμι. Προφανώς το ψάρι ήταν έμπειρο και το παιχνίδι το γνώριζε καλά… Δεν πειράζει. Στην επιστροφή μου αργά το απόγευμα ήλπιζα να τον ξαναβρώ απ’ έξω και με ένα συρτό καρτέρι και μια καθαρή βολή να τον πιάσω χωρίς μπερδέματα, όπως προστάζει το μοντέρνο ψαροτούφεκο. Έβαλα τα σημάδια μου και προχώρησα παρακάτω. Το μυαλό μου εξάλλου είχε κολλήσει στο σκαλοπάτι που είχα βρει τότε. Μετά από λίγη ώρα βρισκόμουν επιτέλους από επάνω του.

ΣΤΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ…

Προετοιμάζομαι για τη βουτιά χαλαρώνοντας καλά στην επιφάνεια και ξεκινάω για κάτω. Προσγειώνομαι λίγα μέτρα πριν το κόψιμο και σέρνομαι μέχρι το χείλος με το όπλο κολλημένο στα πλευρά. Γεμάτος αγωνία ξεπροβάλλω λίγο τη μάσκα για ανίχνευση του περίγυρου και περιμένω. Τα δευτερόλεπτα κυλάνε αλλά τίποτα. Πιο βαθιά κοντά στην αποχή τα γνωστά μονόπετρα κοντά στην άμμο φαντάζουν επιβλητικά φρούρια μέσα στη θολούρα κι ενώ περιμένω κάποιο ψάρι να με πλησιάσει από κάπου, τελικά αυτό δε γίνεται ποτέ. Ανεβαίνω απογοητευμένος. Στην επιφάνεια σκέφτομαι πως τα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε που είχα έρθει εδώ το μέρος πρέπει να δουλεύτηκε από πάσης φύσεως ψαράδες και πως ό,τι κι αν είχα δει τότε, τώρα είναι παρελθόν και μόνο νεκρός βυθός υπάρχει τώρα πια εδώ…Κλασικές σκέψεις που όλοι κάνουμε κάποιες φορές. Συνέχισα τη διαδρομή μου μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω χωρίς κανένα ενδιαφέρον παρά μόνο ένα σημείο που βρήκα με έντονη παρουσία μικρόψαρων. Εκεί μερικά τονάκια δοκίμασαν τα καρτέρια μου χωρίς όμως να μπορέσω να πιάσω κάποιο, αφού κάθε φορά που έκαναν επιδρομή από το μπλέ φρόντιζαν να κρατάνε απόσταση ασφαλείας από εμένα.

ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ…

Η ώρα πέρασε και έπρεπε να αρχίσω να γυρίζω γιατί θα με προλάβαινε το σκοτάδι και είχα να διανύσω μεγάλη απόσταση. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να καλύψω την διαδρομή χωρίς στάσεις παρά μόνο στο σημείο που είχα δει τον πρωινό ροφό, μήπως και κατάφερνα το πολυπόθητο χτύπημα. Κατά την επιστροφή πέρασα ξανά από το σημείο που βρισκόταν το γνωστό μου σκαλοπάτι. Έκανα να το προσπεράσω όμως η εικόνα που έβλεπα τώρα ήταν διαφορετική και κοντοστάθηκα. Ο ήλιος που έγερνε προς τη δύση του είχε απλώσει μεγάλες σκιές στην περιοχή και στα μεσόνερα εμπρός μου μπορούσα να διακρίνω τις ασημένιες λάμψεις από πολυπληθή κοπάδια μικρόψαρων που αιωρούνταν στο γκρίζο πια νερό. Δεν ξέρω γιατί αλλά ίσως από ένστικτο ένιωσα ότι έπρεπε να ξανακατέβω εκεί κάτω να ελέγξω για τελευταία φορά το σκαλοπάτι που ώρες πριν ήταν έρημο.

Πήρα μια τελευταία ανάσα και ξεκίνησα για τη ρίζα του σκαλοπατιού. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έφτασα επάνω του και άρχισα να σέρνομαι νωχελικά προς την άκρη του με προτεταμένο πάντα το διλάστιχο Teak Sea X 105, αγαπημένο και αναπόσπαστο όπλο στα καρτέρια μου. Λίγο πρίν το χείλος του και εντελώς ξαφνικά μια μεγάλη γκρί φιγούρα ανασηκώθηκε πίσω από αυτό, μέσα από τον γκρεμό και κινήθηκε αργά! Δεν αιφνιδιάστηκα. Πάγωσα κάθε μου κίνηση και χαμήλωσα το βλέμμα. Το μεγάλο ψάρι εκείνη ακριβώς τη στιγμή εντόπισε τον ακίνητο όγκο μου και έστριψε κατά μέτωπο. Έχοντας τη σιγουριά της κυριαρχίας του στο χώρο κινήθηκε αποφασιστικά προς εμένα. Μια γκρίζα σιλουέτα με δυο ψυχρά, σχεδόν νεκρά μάτια που κινείται με μια χαρακτηριστική σβηστή κίνηση σα να την σπρώχνει μια αόρατη δύναμη…προς το χαμό της! Ένα πραγματικό φάντασμα! Σκηνές που μόνο όσοι βιώνουν το ψαροτούφεκο μπορούν να τις καταλάβουν! Λίγο ακόμα… Η εκρηκτική βολή του ξύλινου όπλου μου διαλύει οριστικά την ησυχία και το μεγάλο θήραμα, περασμένο πια στο σκοινί του μουλινέ, σοκαρισμένο αλλά ολοζώντανο φεύγει με ταχύτητα να χωθεί στις χαρακτηριστικές πέτρες κοντά στην αποχή. Προσπαθώ να ελέγξω το φευγιό του κοντράροντας όσο μπορώ το σκοινί που ξετυλίγεται σφυρίζοντας, ωστόσο καταφέρνει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να ψευτοβραχώσει. Ανεβαίνω για αέρα κρατώντας τεντωμένο το σκοινί. Λίγο αργότερα με μια ακόμη καλοζυγισμένη βουτιά και με οδηγό το λευκό σκοινί που χάνεται στο βάθος, φτάνω στον προθάλαμο της πέτρας, βγάζω το ψάρι έξω με μια κίνηση και ανεβαίνουμε αγκαλιά…

Είμαι πια στην επιφάνεια και αναπνέω βαθιά τον δροσερό αέρα. Ο ήλιος έχει πέσει πίσω από το βουνό. Δίνω ένα οριστικό τέλος στην αγωνία του ψαριού με το μαχαίρι μου και όλα πια τελειώνουν… η μάχη και μαζί της και η μέρα. Κρατάω στα χέρια μου τη μεγάλη φθινοπωρινή στήρα, τρόπαιο της επιμονής μου και τη χαζεύω! Στη ράχη της μια βαθιά επουλωμένη πληγή, απόδειξη των εμπειριών της και της επιβίωσής της από κάποια επιπόλαια βολή που δέχτηκε παλιά..Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ τη μαγεία! Το τότε και το τώρα. Τη μεγάλη σκιά που έφυγε 3 χρόνια πριν στην τελευταία μου βουτιά στο ίδιο σημείο και τη μεγάλη στήρα που κρατάω αυτή τη στιγμή μετά την τελευταία μου βουτιά στο ίδιο πάλι σημείο! Μια στιγμή μαγικής γεφύρωσης του χρόνου μέσα στο ταξίδι του υποβρύχιου ψαρέματος. Όλα μοιάζουν τέλεια. Λείπει μόνο ο αδερφός μου αφού η δουλειά του τον θέλει στο εξωτερικό! Είναι πάντως σα να τον έχω δίπλα μου και να γελάμε μαζί για την επιτυχία υψώνοντας τις γροθιές της νίκης προς τον ουρανό! Εξάλλου σε λίγες ώρες θα έχει τηλεφωνικά το report αυτής της βουτιάς! Σε αυτόν αφιερώνεται και το άρθρο αυτό!